Pierwsze dni w Kuching. Wschodząca gwiazda tenisa i dzień w stylu angielskim.

Ląduje w Kuching planowo. Przechodzę ponownie kontrole paszportową. Dostaje kolejną pieczątkę wizową
Sarawak jest traktowane jako niezależne terytorium Malezji. Podróżując często między wschodnią a zachodnią Malezją można trochę tych pieczątek uzbierać. Wychodzę z terminala. Od razu widać różnicę cywilizacyjną między Indonezją a Malezją. Coś jak po przejechaniu granicy między Polską a Niemcami w latach 90 tych.
Kieruje się na przystanek autobusowy. Busy zawieszone. Pozostaje taksówka.
Taksówki mają stałe ceny do różnych stref. Na lotnisku znajduje się kantor, gdzie kupuje się kupony na poszczególną strefę i na te właśnie kupony bierze się dowolną taksówkę. Przykład jak w prosty sposób można sobie poradzić z samowolą taksówkarska. Jedyny kraj na mojej drodze, gdzie mogę powiedzieć ,że lubię taksówkarzy.
Kupon do centrum miasta,gdzie znajdują się tanie hostele kosztuje 26 ringit. Kurs Malezyjskiej waluty to jeden do jednego ze złotówką. Koszt po przeliczeniu zbyt drogi. Poczekam na współpasażera. Po kilku minutach natrafiam na zainteresowanego. Poznaje Amerykanina, którym się okazuje Emmett Egger.
Emmett jest tenisistą notowanym na światowej liście ITF (juniorzy) w pierwszej setce. Przyjechał do Kuching na turniej tenisa ziemnego dla juniorów. Jeździ od turnieju do turnieju poprzednio będąc w Tajlandii, teraz w Malezji, a następnie na Filipiny. Przez całą drogę rozmawiamy oczywiście o tenisie. Kiedyś kibicowałem tenisiście Carlos Moya. Oglądałem jego mecze od czasów kiedy zaczynał kariere i był mało wówczas znany. Podczas swojej zawodowej kariery zdobył pierwsze miejsce na liście ATP. Co prawda utrzymał to miejsce tylko przez tydzień, no ale można mówić ,ze był taki okres kiedy był najlepszy na świecie. Podobnego sukcesu życzę dla Emmetta. Od tej pory będę śledził jego poczynania i jak osiągnie sukces w zawodowym tenisie seniorów, to będę się chwalił, że kiedyś składałem się z nim na taksówkę ,żeby mógł dojechać na turniej. Śmiejemy się z tego, a taksówka staje przy Jalan Tabuan ,gdzie wysiadam. Chwile potem odnajduje hostel B&B INN, gdzie za prywatny pokój z dwoma łóżkami i z dzieloną łazienką na zewnątrz płace 25 ringit. To godny polecenia hostel, gdzie sprawnie działa wi-fi, dostępna jest kuchnia, gdzie można gotować ,a w pobliżu jest pralnia (za 1kg płaciłem 4 ringit)

Następnego dnia pada cały czas od samego rana. Co można robić kiedy wciąż pada? Przy recepcji spotykam anglika Jeremy, który wygląda jakby ktoś za karę zamknął go tu w hostelu i zmuszał do codziennego picia piwa. Odbędę z nim tą kare. Jeremy o godz. 12 tej w południe stawia mi pierwsze piwo ,a ja już wiem jak ten dzień się skończy, tym bardziej ,że za chwile w hostelu melduje się drugi Anglik Rob i dotłacza do naszej dwójki.
Kończy się tak jak przewidziałem, bo o godzinie 23.00 zostawiam Brytyjskie towarzystwo w pozycji jeszcze stojącej, ale już mocno chwiejnej, śpiewających hymn Angielski przed telewizorem w trakcie rozpoczęcia meczu rugby Anglia-Szkocja (apropo piwa to opłaca się kupować w pakietach po 3 sztuki, w wielu sklepach płaci się wtedy po 10 ringit za pakiet i tyle też kosztuje w hostelu)

Komentarze (0)